van een mug een olifant maken !

Zoals beloofd volgt hier de rest van het verhaal.
In het Latijn heet de wilg Salix alba Salicaceae en de deftige naam voor onze mug is
Helicomyia Saliciperda. Let op het tweede deel, "Salici", dat duidt er op dat de mug
bij de wilg hoort. Ze heeft opvallende, melkwitte vleugels en met haar legboor maakt
ze gaatjes in de zachte schors van twee- of meerjarig hout. Hier legt ze eind apr./begin
mei een eitje in en de larve die daar uitkomt, knaagt kleine gaatjes in het cambium.
Als reactie op deze "beschadiging"groeien de cellen van het cambium hier sneller en de
tak wordt op die plaats iets dikker. De larven wonen in de ondiepe gaatjes.
Dan komt het verschijnsel, hoe ontstaat de beschadiging van de bast ?
Daar zijn weer anderen verantwoordelijk voor. Omdat, na het uitkomen de oranjegele, lege pophuidjes aan de buitenkant van de schors hangen, trekt dit de aandacht van
vogels die insecten eten. Die pikken de schors open en trekken hem los.
Omdat verschillende, opvolgende generaties muggen zich op hetzelfde stukje tak
ontwikkelen, wordt de plek steeds groter. De galmug legt nl. haar eitjes dicht bij
de plaats waar ze zelf het daglicht zag. Op den duur zal de tak afsterven maar het
kan geen kwaad voor de boom zelf. De muggen leiden een zeer verborgen bestaan.